Wat kun je beleven in 1 week..?
Door: Susanne
Blijf op de hoogte en volg Susanne
05 Mei 2009 | Tanzania, Ruangwa
Nog niet zo lang geleden dat ik een laatste bericht op de site zette…maar zoveel gebeurd in de afgelopen week dat mijn hand alweer begon te jeuken om het allemaal op te schrijven…
Afgelopen maandag kwamen we terug van Mtwara. Een lekker weekendje gehad (zoals je kon lezen in ’t vorige bericht). Dinsdag weer flink aan de bak voor het onderzoek. S’avonds kwam Wanafrida, zoals bijna elke dag, naar ons huis om voor ons te koken. Ze vertelde me dat ze met haar zoontje (7mnd jong) naar het ziekenhuis was geweest. Hij had koorts en moest overgeven. Ik wilde haar zeggen dat ze dan uiteraard gewoon bij haar manneke mag blijven, maar ze gaf aan dat het wel goed met haar ging. Rond 18.00 werd ze met een pikipiki (motorcycle) opgehaald, want haar zoontje was met spoed weer naar het ziekenhuis gebracht. Om 19 uur kregen we bericht; hij was overleden… een shock. Zo jong. Hier sterven zoveel kinderen. Toch, elk kind is en blijft er 1 te veel. Het doet pijn te weten dat vele levens gered zouden kunnen worden met de (meestal-) goede behandeling die we in Nederland hebben.
Wanafrida kwam na 5 dagen weer werken. Ja, ze moet wel door. Niet werken is gelijk aan niet eten.
Voor het onderzoek van Hang gaan we naar een aantal dispensaries en health centres in Ruangwa District. In het kort: Ruangwa district heeft 1 District Hospital (is Ruangwa Hospital in Ruangwa town), 3 Health Centres, en heel veel Dispensaries. De dispensaries zijn bedoeld als ‘eerste hulp’ en basiszorg. Hang had in een vd dispensaries een nare ervaring. 1 vd 2 nurses (meer personeel is er niet..) riep Hang om met spoed te komen kijken naar een patient. Er was een vrouw naar het ziekenhuis gebracht. Hang voelde haar hardslag, maar geen hartslag en ze voelde al koud. Ze was al dood, al een langere tijd. Ze is doodgebloed tijdens haar bevalling thuis of opweg naar het ziekenhuis. Doodsoorzaak nummer 1 tijdens of na de bevalling: bloeding. Een jonge vrouw, ze had al drie kinderen. Dit is de realiteit. Het deed ons goed beseffen in wat voor een situatie (zwangere-) vrouwen hier moeten leven én wat het nut is van ons onderzoek..!!
Deze week ook een dienst met Bastiaan meegedraaid. Savonds de eerste oproep. Ik en B. naar het ziekenhuis. B. legde me het een en ander uit waarna het volgende gebeurde: ik viel flauw..! voor het eerst in mijn leven. Wist niet dat mij dat ooit zou overkomen. Boem, lag ik daar op de grond naast een zwangere vrouw die de hele dag al pijn heeft van haar weeen… je kunt je vast wel voorstellen hoe stom je je dan voelt.. dus die dag geen bevallingen voor mij. Of nou ja, dat leek me niet zo verstandig. Die dag hevig aan de diarree geweest (sorry voor dit detail..) dus misschien zegt dat genoeg (lage bloeddruk, wat uitgedroogd).
Maar afgelopen zondag was het zover.. mijn eerste bevalling gezien! Het mocht even duren (van 10 tot 15 gewacht..), maar het was het wachten waard. Het was naar B. woorden niet een ‘normale’ bevalling. Om het kort te houden; er waren wat complicaties, zowel met de moeder (kon niet goed pushen) als het ziekenhuis (de vacuumpomp was zoek..). Uiteindelijk werd kleine Suzy (ja, naar mij vernoemd J) toch geboren. Het was indrukwekkend om de bevalling te zien. Met een bevalling in Nederland in het achterhoofd: hier geen poespas en getuttel met kussentjes, washandjes, en pijnstillers. Gewoon liggen op het harde bed, wachten, persen, en hopen. Sinds een aantal weken is 1 familielid toegestaan in de labour-room. Om wat support te geven. Na de bevalling maakt de familie de kamer schoon met zelfgebrachtte kanga’s (doeken). Wat betreft medische hulp tijdens een bevalling: er is geen tot weinig apparatuur en benodigdheden. Er is een tekort aan (goed-) geschoold personeel. Ik heb een aantal momenten alleen in de labour-ward gezeten (wat als ze nu gaat bevallen..?), omdat de 2 nurses even weg moesten voor iets.
Ik heb dit keer een aantal fotos van het ziekenhuis in Ruangwa toegevoegd, bij het bericht vd sponsoractie. Ook een aantal fotos die gemaakt zijn in andere Health Centres en Dispensaries. Om jullie een indruk te geven.
Uiteraard ook wat leuke en mooie fotos toegevoegd! Zie de fotos bij dit bericht.
Bedankt voor jullie bijdragen voor de sponsoractie! Denk je dat je nog meer mensen warm kunt maken; karibuni sana! (dat is van harte welkom!).
Liefs, Suus
Afgelopen maandag kwamen we terug van Mtwara. Een lekker weekendje gehad (zoals je kon lezen in ’t vorige bericht). Dinsdag weer flink aan de bak voor het onderzoek. S’avonds kwam Wanafrida, zoals bijna elke dag, naar ons huis om voor ons te koken. Ze vertelde me dat ze met haar zoontje (7mnd jong) naar het ziekenhuis was geweest. Hij had koorts en moest overgeven. Ik wilde haar zeggen dat ze dan uiteraard gewoon bij haar manneke mag blijven, maar ze gaf aan dat het wel goed met haar ging. Rond 18.00 werd ze met een pikipiki (motorcycle) opgehaald, want haar zoontje was met spoed weer naar het ziekenhuis gebracht. Om 19 uur kregen we bericht; hij was overleden… een shock. Zo jong. Hier sterven zoveel kinderen. Toch, elk kind is en blijft er 1 te veel. Het doet pijn te weten dat vele levens gered zouden kunnen worden met de (meestal-) goede behandeling die we in Nederland hebben.
Wanafrida kwam na 5 dagen weer werken. Ja, ze moet wel door. Niet werken is gelijk aan niet eten.
Voor het onderzoek van Hang gaan we naar een aantal dispensaries en health centres in Ruangwa District. In het kort: Ruangwa district heeft 1 District Hospital (is Ruangwa Hospital in Ruangwa town), 3 Health Centres, en heel veel Dispensaries. De dispensaries zijn bedoeld als ‘eerste hulp’ en basiszorg. Hang had in een vd dispensaries een nare ervaring. 1 vd 2 nurses (meer personeel is er niet..) riep Hang om met spoed te komen kijken naar een patient. Er was een vrouw naar het ziekenhuis gebracht. Hang voelde haar hardslag, maar geen hartslag en ze voelde al koud. Ze was al dood, al een langere tijd. Ze is doodgebloed tijdens haar bevalling thuis of opweg naar het ziekenhuis. Doodsoorzaak nummer 1 tijdens of na de bevalling: bloeding. Een jonge vrouw, ze had al drie kinderen. Dit is de realiteit. Het deed ons goed beseffen in wat voor een situatie (zwangere-) vrouwen hier moeten leven én wat het nut is van ons onderzoek..!!
Deze week ook een dienst met Bastiaan meegedraaid. Savonds de eerste oproep. Ik en B. naar het ziekenhuis. B. legde me het een en ander uit waarna het volgende gebeurde: ik viel flauw..! voor het eerst in mijn leven. Wist niet dat mij dat ooit zou overkomen. Boem, lag ik daar op de grond naast een zwangere vrouw die de hele dag al pijn heeft van haar weeen… je kunt je vast wel voorstellen hoe stom je je dan voelt.. dus die dag geen bevallingen voor mij. Of nou ja, dat leek me niet zo verstandig. Die dag hevig aan de diarree geweest (sorry voor dit detail..) dus misschien zegt dat genoeg (lage bloeddruk, wat uitgedroogd).
Maar afgelopen zondag was het zover.. mijn eerste bevalling gezien! Het mocht even duren (van 10 tot 15 gewacht..), maar het was het wachten waard. Het was naar B. woorden niet een ‘normale’ bevalling. Om het kort te houden; er waren wat complicaties, zowel met de moeder (kon niet goed pushen) als het ziekenhuis (de vacuumpomp was zoek..). Uiteindelijk werd kleine Suzy (ja, naar mij vernoemd J) toch geboren. Het was indrukwekkend om de bevalling te zien. Met een bevalling in Nederland in het achterhoofd: hier geen poespas en getuttel met kussentjes, washandjes, en pijnstillers. Gewoon liggen op het harde bed, wachten, persen, en hopen. Sinds een aantal weken is 1 familielid toegestaan in de labour-room. Om wat support te geven. Na de bevalling maakt de familie de kamer schoon met zelfgebrachtte kanga’s (doeken). Wat betreft medische hulp tijdens een bevalling: er is geen tot weinig apparatuur en benodigdheden. Er is een tekort aan (goed-) geschoold personeel. Ik heb een aantal momenten alleen in de labour-ward gezeten (wat als ze nu gaat bevallen..?), omdat de 2 nurses even weg moesten voor iets.
Ik heb dit keer een aantal fotos van het ziekenhuis in Ruangwa toegevoegd, bij het bericht vd sponsoractie. Ook een aantal fotos die gemaakt zijn in andere Health Centres en Dispensaries. Om jullie een indruk te geven.
Uiteraard ook wat leuke en mooie fotos toegevoegd! Zie de fotos bij dit bericht.
Bedankt voor jullie bijdragen voor de sponsoractie! Denk je dat je nog meer mensen warm kunt maken; karibuni sana! (dat is van harte welkom!).
Liefs, Suus
-
05 Mei 2009 - 07:36
Leep:
Wat een bijzondere ervaringen weer Suusje.. Baby Suzy, wat een eer! :) Ik hoop dat ze net zo'n mooi mens mag worden als jij..
Wederom genoten van je prachtige foto's en nog steeds erg trots op mijn lieve vriendinnetje! Had het fantastisch gevonden om samen in Afrika te zitten.. Misschien iets voor de toekomst? :)
Hele dikke knuffel,
Leep
-
05 Mei 2009 - 08:24
Ton:
Hoi Suus,
Heb met een traan in mijn ogen je verhaal over Wanafrida en haar kindje gelezen. Wat heftig zeg, zou je daar ooit aan wennen? Ik niet hoor, hoop dat het met jou weer goed gaat.
gr Martha en Ton
Ps. We hebben een hond, ze heet Lola een Drentsche patrijshond, het blijkt de liefste hond van Nederland! -
05 Mei 2009 - 09:27
Laura:
Wow Suus wat een verhaal... Heftig zeg! Ik weet niet eens zo goed wat ik je nu moet typen :)
Je hebt trouwens echt mooie foto's gemaakt. En wat is Suzy toch een mooi kindje!
Nou meid doe je best daar (maar dat komt wel goed als ik alles zo lees) en denk ook aan jezelf he!
xxLaura -
05 Mei 2009 - 10:00
Birgit:
Lieve Suus,
wat heftig wat je op het moment allemaal meemaakt. Niet te geloven hoe geluk en verdriet daar hand in hand gaan.
Wat is Suzy een poppetje! Heel erg lief en wat bijzonder dat ze naar jou vernoemd is!
Denk goed aan jezelf he meis. Drinken drinken drinken ( ja juf ;) )! Anders red je het niet met dat ene pakje norrit ;) .
Je doet het hartstikke goed meis! Ik vind het knap van je!
Liefs Birgit -
05 Mei 2009 - 17:19
Peter En Annie:
Hallo Suus,
Wat indrukwekkend allemaal en wat een lief kindje zeg! Deze reis is niet voor niets hoor, je doet er heel goed werk mee! We zijn trots op je!
Heel veel succes nog en blijf drinken hè!
Liefs Peter en Annie -
05 Mei 2009 - 19:23
Roos:
wow, heavy zeg
je maakt wel wat mee. en wat een eer dat dat kindje naar jou vernoemd is!
niet meer flauwvallen he, dan mis je veel te veel ;) -
05 Mei 2009 - 20:10
Manon:
Woow Suus, wat een verhaal! Wat een ervaringen en heftige indrukken! Zet hem op met je onderzoek! En wel erg leuk, baby Suzy :D!
Liefs, Manon -
06 Mei 2009 - 16:40
Ruben:
Hey Suus! Wat maak jij een boel mee zeg! Is die baby echt naar jou vernoemd? Prachtig dan met hoeveel spontaniteit mensen zo'n beslissing, toch niet de eerste de beste, kunnen maken. Ik bedoel; diegene kent jou een paar dagen maar jij hebt zo'n indruk gemaakt (mensen vernoemen hun kinderen meestal naar heiligen) dat er een mens naar jou vernoemd word.
Het spijt me dat ik een tijd niets van me heb laten horen maar ik heb het erg druk en ik kan niet zoveel tegelijk aan. Pas m'n bedrijfje geopend en we moesten ons huis uit zoals je weet. Een hoop stress. Ik heb nu ook niet veel tijd dus moet het kort houden.
Saint Suzy ik ben erg trots op je en bovendien schrijf je ook nog mooi. Duidelijk en overzichtelijk. Ben je dat ook of creeer je zo voor je zelf orde? Bij mij werkt het wel zo. Schrijven is soms die warboel van gedachten en indrukken aan elkaar knopen en dan verder kunnen.
Suus, ik ga d'r vandoor. Ik zal je nog meer berichten en misschien bel ik nog.
Pas op.
Liefs,
Ruben.
-
06 Mei 2009 - 17:13
Jan:
Wat is ze mooi die Suzy! Gelukkig dat er ook blije momenten zijn en dat je zo het verdriet een plek kunt geven. Maar toch blijft het moeilijk, vooral omdat je weet dat je met een klein beetje hulp levens kunt reden. Suus je hoeft geen melk te geven (moeder van Afrika) maar blijf wel goed drinken want dat is voor de beklimming van de Kili erg belangrijk! Suus ik ben erg trots op je ook om te zien dat je die mensen daar zo liefhebt.
Dikke kus Papa -
07 Mei 2009 - 08:35
Evelien:
Je maakt afrika wel van heel dichtbij mee zeg, wat een indrukken! En baby Suzy, wat een eer.
Interessant, die eerste bevindingen uit de interviews te lezen, zijn echt dingen die wij ons hier moeilijk voor kunnen stellen.
Veel succes, zet 'm op!
liefs evelien -
07 Mei 2009 - 14:55
Mara:
Wow Suus, wat een heftige week was dat! Weet je in ieder geval waarvoor je het doet.. Mooi dat je interviews goed gaan en je een fijne tolk hebt gevonden.
Gelukkig kan je ook nog af en toe genieten! :)
Hier in Rwanda gaat het prima, niet zo heftig, maar wel druk nou..
Veel succes!
Kus Mara -
08 Mei 2009 - 06:09
Opa En Oma:
Lieve Suus wat Fijn dat we de berichten en fotos weer via de post krijgen. Wij zijn erg onder de indruk van alles wat je meemaakt en leven ontzettend met je mee!
Groetjes Opa en Oma Beentjes -
11 Mei 2009 - 19:29
Ilona Steenkamer:
Jeetje Suus, wat een heftig verhaal zeg! De indrukken die je daar opdoet vergeet je nooit meer.. En dat baby Suzy naar jou vernoemd is, is natuurlijk een geweldig compliment :D Succes met je onderzoek! Heel veel liefs vanuit Bonaire xxx -
08 Juni 2009 - 21:00
René Souweine:
Hoi Susanne,
Met interesse en vol bewondering lees ik jouw mails.Het contrast is erg groot als je de zorg bij ons en het werelddeel waar jij nu bent met elkaar vergelijkt. Erg schokkend en dat nog in de 21e eeuw.Het geld dat aan wapens, oorlogen etc uitgegeven werd (wordt)
had b.v. hier veel leed kunnen besparen en jonge levens kunnen redden.Gelukkig dat er nog idealisten zoals b.v. jij en je collegae zijn,die het menselijk leed, binen jullie vermogen en mogelijkheden wat kunnen verzachten!Baby Suzy is een uitdrukking van dankbaarheid die meer zegt dan 1000 woorden of miljoenen euro's.Daarom nog veel succes voor jou en je collegae wensen René en Yvonne uit Purmerend.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
