Verslag van de Kili en safari

“….helemaal ijl in je hoofd van de hoogte en de vermoeidheid doorhinken. En maar kijken naar de grond die langzaam voorbij gaat. Steunend gaat dat ofzo. Of dijnend. Op een gegeven moment ga je je net een soort scheepsmotor voelen. Traag en onverwoestbaar. Totdat je valt natuurlijk, dan heb je pijn en voel je je weer klein en zo weerloos als een mens en bleek die scheepsmotor slechts een idee te zijn dat je staande hield. Of je word woest en wordt een scheepsmotor die op voele toeren draait. Een brandstof verspiller. Meestal heb je het dan snel bekeken. Tijdens dat lopen moet je volgens mij het berijken van de top uit je hoofd zetten en je verliezen in het lopen, het ritme, niet simpelweg, zoiets is moeilijk. Daar heb je een talent voor of niet….”

Deze tekst geschreven door Ruben mijn broer, in een email naar mij. Deze woorden beschrijven precies de ervaring van de beklimming van de kilimanjaro, die reuze berg van 5895m hoogte…

De kilimanjaro kun je beklimmen via verschillende routes. Wij hebben de Machame-route gelopen. Hier het verslag per dag:

Dag 1: naar Machame Camp (2834m)
De eerste dag van de expeditie. Een ontmoeting met de andere leden van het team; vrienden Chris en Niels en stel Frank en Chantal, meteen een goede klik met elkaar! Met een busje rijden we naar den ingang van het National Park Kilimanjaro bij de Machame-Gate. Hier moesten we ons eerst registreren en selecteerde de gids de porters die alle benodigdheden (tenten, keukengerij, eten en drinken, onze bagage) de berg op dragen. In totaal gingen we met een groep van 27 personen de berg op; ons team van 6 personen, de gids, twee hulpgidsen, een kok, en alle porters. Onvoorstelbaar hoe zij die spullen mee de berg opnemen: een grote rugtas op de rug (vaak nog met allerlei dingen erop gebonden) en een grote zak op het hoofd. Grote bewondering en respect voor die jongens. Soms ook wel met gevoel van schaamte; een grote lichamelijke belasting alleen maar voor “die toeristen die zo nodig die berg op willen…”
De eerste dag begint met een mooie rustige wandeling door tropisch regenwoud. De eerste stappen op Kili-bodem. Een sprookjesachtige sfeer. Mooie planten en bomen, ‘behaarde bomen’ met sluiken mos aan de takken. Ook wat kleine bloemetjes. In de middag kom je aan in Machame-camp. De porters zijn de tentjes al aan het opzetten. Daarna stond er thee en popcorn voor ons klaar, gevolgd door een goed diner. Rond 18.30 is het al donker en koelt het flink af. Iedereen kruipt al vroeg zijn tentje in. De eerste dag zit erop.

Dag 2: Naar Shira Camp (3749m)
De ochtend begint alweer vroeg, 6.30 opstaan. Na een goed ontbijt begint de tweede dag van de expeditie. Het begint al met een stevige klim omhoog, maar met prachtig uitzicht over de wolkendeken op het regenwoud. De omgeving is deze dag anders, geen regenwoud meer maar groots uitzicht met een pad omgeven door enkele rotsen, wilde planten en bloemen en cactussen. Het was weer een mooie heldere dag. Links van ons zagen we de shira-vulkaan liggen. De top van de kilimanjaro liet zich helaas niet zien. Voor de middaglunch kregen we een luchpakketje; broodje, eitje, kippenboutje en een drankje. Enkele grote raven zitten op een afstandje te loeren. We genoten volop van de natuur en de mensen om ons heen. Aan het einde van de middag kwamen we aan in Shira Camp. Onze tentjes stonden op een mooie plek met prachtig uitzicht over de wolkendeken. Het werd hier al kouder, snachts zat het ijs op de tent. Na het avond-eten kropen we dus gauw onze slaapzakken weer in (rond 20u…), zodat ook de porters in hun tent (is de eet-tent waar wij normaal met ons team van 6 personen zitten voor diner) konden slapen. Met z’n twintige op de lange riggel.

Dag 3: Naar Barranco-camp (3900m) via Lava Tower (4572m)
Zoals elke morgen begint de dag met een klein badje; ieder krijgt een klein schaaltje met warm water om zijn handen en gezicht te wassen. Gevolgd door een goed ontbijt start de derde dag. Het zal een pittige dag worden, want we gaan vandaag tot de 4600m hoogte naar de Lava Tower. Daarna zullen we weer afdalen naar de 3900m. Het was een mooie tocht naar de Lava Tower. De eerste ‘maan-landschappen’ laten zich zien. Iedereen blij toen we bij de Lava Tower waren aangekomen. Maar toch begonnen we ons ook anders te voelen…ik had hevige hoofdpijn en vreselijk misselijk. Ook te weinig warme kleding aan. Maar enkele minuten bij de Lava Tower geweest en gauw naar beneden gelopen naar het camp. Daar aangekomen voelde ik me echt beroerd. Met al mijn kleding aan (skibroek, skijas…) lag ik in mijn slaapzak. Nog steeds koud. Een groot toiletbezoek en braken…”Dit hoort erbij, maak je geen zorgen..” zoals de gids hij aanmoedigt toesprak. En gelukkig was dit ook zo: de volgende dag voelde ik mij weer kip lekker! Ook de anderen voelde zich de volgende dag weer goed. Alles draait om de juiste acclimatisatie: je lichaam laten wennen aan de hoogte, de samenstelling van de lucht en omgeving. Die dag hebben we ons lichaam geprikkeld door even naar een hoge hoogte van 4500m te gaan waarna weer veilig af te dalen naar 3900m. Het is echt heel erg belangrijk dat je voldoende water drinkt. Tenminste 3L per dag. Een ‘camel-bag’ (kan in je rugtas en is verbonden met een slangetje) is daarvoor een uitkomst. Op elk moment kun je tijdens het lopen een slokje water drinken.

Dag 4: Naar Karanga-Camp (3963m)
Vandaag was een korte wandeling van 4 uurtjes lopen, maar dit keer echt klimmen. De handen dit keer ook goed gebruiken. Kun je nagaan wat dit voor de porters betekenden, balancerend met alle bagage op/tegen het lichaam. Voor hun ook voorlopig de laatste mogelijkheid om water uit de rivier te halen, omdat er bij de aankomende campen geen water is. We drinken het water van die riviertjes. Ze koken het en stoppen er ook nog een ontsmettingsmiddeltje in (“allemaal voor die gevoelige magen van die wazungu (blanken)..” zoals zei dat zeggen. Ze hebben gelijk.) Al rond lunchtijd komen we aan in Karanga-Camp. Een warme maaltijd stond al op ons te wachten. Daarna een beetje relaxen, boek lezen en muziek luisteren.

Dag 5: Naar Barafu-Camp (4600m)
Na het ochtendritueel begint alweer de 5e dag. We slapen aardig goed in de nachten, al duren de nachten wel ontzettend lang…rond 20uur kruipen we al onze tenten in tot 6.30uur de volgende morgen. Snachts hoor je de wind suizen rond je tentje. Wel 4 keer moet je je tentje uit om te plassen. Je ligt dan te woelen in je warme slaapzakje, wachtend tot het moment dat je het echt niet meer houdt. Dan schiet je in je schoenen en sta je in je thermo-ondergoed te plassen om de hoek van je tentje onder een reuze sterrenhemel. Zo snel als je kunt kruip je weer je warme slaapzak in. In de nacht merk je dat je ademhaling anders is. Sneller en met af en toe een klein sprongetje of een diepe zucht. De nachten zijn dus ontzettend koud, maar gelukkig liet de zon ons goed opwarmen tijdens de dag. Ik begon de dag met mijn skikleding aan die later toch even lekker uit kon. Deze dag was ook weer een korte dag lopen van 4 uurtjes. Iedereen in goede gezondheid ondanks de hoogte van 4600m. In de middag hebben we gerust en ons voorbereid voor de nacht (de tocht naar de piek!). Om 17.00 in de middag kregen we ons diner Spagetti. Daarna moesten we proberen te slapen. Om 23.30 werden we wakker gemaakt en kregen we een kop thee met ieder 2 biscuitjes. Op het moment dat je dan wakker wordt vraag je je echt af ‘waar zij we mee bezig..? waarom wilde we dit ook al weer..?’ Je voelt je vreselijk koud. Je doet zoveel mogelijk lagen kleding aan. Kleding die wat klam voelt door de nacht. Ik had eerst mijn thermo-ondergoed aan daarna 2 shirts, daarna een shirt met lange mouwen, daarna een fleece, en daarna mijn ski-jas. Voor de benen nog een extra broek en ski-broek. De handen kregen wanten.
Om 0.00uur (dag 6 – naar UHURU (betekend ‘vrijheid’) -piek 5895m!) stond iedereen van ons team klaar voor de tocht, de strijd naar de Uhuru-piek! In je rugtas heb je 2 thermosflessen met warmwater, geen camelbag, want dat water kan daarin bevriezen. Je neemt nog enkele energie reepjes mee en een bivacmuts voor de echte winterse kou. De fotocamera dicht tegen het lichaam om te beschermen tegen kou. En dan begint het. In een rij lopen we achter elkaar de berg op. Een lampje op je hoofd. Het is pikke donker en ziet alleen de persoon voor je lopen. Je volgt zijn voeten. Soms moesten we klimmen en hadden we onze handen nodig. Sommige stukken over grote rotsvlakten. Niet opzij kijkend naar enge randjes. Uiteraard waren wij niet het enige team die de top wilde bereiken: voor je zag je slierte lichtjes lopen. Het deed me denken aan sint-maarten, ieder die loopt met zijn lampionnetje.
Soms stopte we even om te plassen, wat water te drinken uit de kan. Of tegen heug en meug een reepje te eten (eetlust heb je niet). Niet te lang stil staan, want je kreeg het stervens koud, echt meteen. Ik deed al een extra windjack aan. Je ademhaling gaat sneller en onregelmatiger als je stil staat. Als je blijft lopen adem je in een rustig ritme. Naarmate we hoger kwamen werd het zwaarder. Je benen verzuren sneller. Minder lucht en druk op het hoofd en de ogen. Al onze teamleden spraken niet meer, alleen het nodige. Iedereen concentreerde zich op zijn eigen lichaam en gedachten. Ik had een leuk spel voor mijzelf bedacht: ‘5 stappen voor Jantiene, 5 stappen voor Ruben, 5 stappen voor mama, 5 stappen voor …..’ en zo noemde ik alle namen op van iedereen die ik ken! Ik werd de donkere nacht zat, een beetje een benauwend gevoel, alsof je in een locker zit. Maar rond 6.30 in de morgen kwam het licht: We zagen de zon razendsnel opkomen! Dit was echt een prachtig gezicht. Onder een blauw oranje horizon. Dit gaf ons een stoot energie! We waren bijna bij Stella point (5756m). Stella point is zeg maar op de rand van de crater-ring. Op dat punt was een strakke ijskoude wind. Het bekleedde je kleding met ijs. De bivacmuts moest op en een doekje voor de mond en neus om de ijskoude lucht die je inadem iets te verwarmen. Het wimpers waren mooi wit van het ijs. Nog maar enkele meters te gaan, nog anderhalf uur lopen naar de top. Je komt mensen tegen die braken en ‘dronken mensen’ die terug naar beneden moeten vanwege hoogteziekte. Maar ons team was sterk, we gingen gestaag door. Niet aanstellen, maar lopen. Voetje voor voetje. Ookal hadden we pijn. Ik had zo’n pijn in mijn rug en vreemd gevoel in mijn longen en benen. Ik weet nog dat ik tegen mijn vader zij dat ik het gevoel had dat mij eierstokken sprongen..! Gewoon het gevoel dat er druk op al je organen staat. Allemaal smekend om zuurstof. En dan zie je opeens het bord staan…”congratulations, you are now at UHURU PEAK 5895m’!!!! In 1 seconde vergeet je alle ellende, de strijd en de kou. Iedereen zo blij en opgelucht! Je omhelst elkaar en laat toch ook stiekum een traan. We hebben het gehaald! Met trots ga ik met het bedrag voor Stichting Afyalimu op de foto: 750 EURO! Ik bedank iedereen voor hun bijdrage! Met dit bedrag zullen vele mensen de hulp krijgen die zij nodig hebben.
Na enkele minuten op de top gaan we gauw weer naar beneden. Ik dacht dat we dit fluitend konden doen, maar het tegendeel was waar. Ik voelde me nog beroerder dan de berg op. Ik was zo moe. Voelde me misselijk en dronken, of zelfs stoned. M’n ogen wilde alleen maar dicht en m’n benen slungelde. We liepen stijl naar beneden, de voeten in diepe lagen lavagruis. Om de zoveel meter moetsen we even zitten om bij te komen. Maarja, wat wil je na 10 uur lopen met geen eten (maar ook geen eetlust) en weinig slaap… rond 12.00 waren we dan eindelijk terug in Barafu-camp. We schoten onze tenten in en sliepen binnen 5 seconden…. Na 2 uurtjes slapen en een kleine lunch (de eetlust was nog niet echt terug) moesten we ons weer voorbereiden voor de wandeling naar Mweka-Camp, terug naar de veilige 3000m. Tegen onze verwachtingen in was dit een goede wandeling. De korte slaap en lunch had ons goed gedaan. Na 3 uurtjes lopen kwamen we rond 18uur aan Mweka-camp. Na een dag van 15 uur lopen zijn we het nu toch even beu…

Dag 7: terug naar ons hotel in Moshi
Iedereen werd in een goede stemming wakker. Enkele porters zongen hun lied. Blij dat ze weer terug gaan naar hun familie thuis. Ze hebben ons laten horen dat ze een goede week gehad hebben, doordat we ze goede fooi hadden gegeven. Ze sprongen een gat in de lucht. Dat was mooi om te zien. Tijdens het ontbijt kwamen de eerste echte woorden over hoe ieder de beklimming van de top ervaren heeft en hoe hij/zij zich nu voelt. Nog 4 uurtjes te gaan en dan zat de expeditie erop. Vandaag de laatste uurtjes lopen op kili-bodem, weer de wandeling door het regenwoud. Het was een mooie wandeling op een klibberig pad. Iedereen was druk met elkaar aan het kletsen. Allemaal opgewekt, vrolijk, en vooral voldaan. We hebben het gehaald! Aangekomen in het hotel in Moshi hebben we direct een heerlijke warme douche genomen om al het stof van ons af te wassen en ons te hijsen in schone kleding. Onder het genot van champagne en de kilimanjaro om de achtergrond (vanaf het dakterras van het hotel) werden de certificaten uitgedeeld: WE DID IT!!! :)

DE SAFARI
Wie dacht dat na de kilimanjaro het tijd was voor rust heeft het mis….want de safari stond al op ons te wachten! 1 dag na terugkomst van de kili gingen we alweer opweg. Eerst naar Lake manyara National Park, daarna Serengeti National Park, Ngorongoro Conservation Area, en een cultural-tour in het dorpje Mto wa Mbu.
Met een volgeladen auto, chauffeur en gids Arthur en prive-kok Ramadan gingen we op pad naar Lake Manyara. Arthur is een grote inteligente man die ons veel weet te vertellen over de natuur en de dieren. Al 10 jaar in dit vak. Met gesperde ogen weet hij de dieren te vinden. In het park vinden we vele apen, ontzettend veel vlinders en de eerste olifanten en giraffen laten zich zien. Voor mijn vader en die jongens (we waren samen met Chris en Niels op safari) de eerste ervaring met deze grote dieren in het wild. De nijlpaarden lagen in het meer. Prachtig om hun te zien met hun grote opengesperde bekken. Rondom Lake manyara is het vruchtbaar. Een paradijs voor vele dieren. Ook bezit het warmwater bronnen tot wel 75 graden celcius.
Rond 18uur gingen we naar de lodge waar we zouden verblijven. Dat was nog wel even een tijdje rijden over onverharde weg en door kleine dorpjes, geen idee waar we zouden belanden. De lodge verwelkomde ons met een heerlijk grote slaapkamer, openhaard (ja het was daar koud!) en een reuze bad in de badkamer met warm water…! Een paradijsje…Dit hadden we wel even nodig na de kilimanjaro. De lodge stond midden in de rimboe aan de rand van Ngorongoro NP. De volgende morgen werden we voor onze deur begroet door een familie apen.
De 2e dag opweg naar Serengeti NP. Een lange weg door Ngorongoro. Één Rechte weg met aan beide zijden uitgestrekte landen met af en toe een boom. De Masaai bevolking loopt met hun kuddes over de vlakten opzoek naar groen. Dorpjes met kleine klei-hutjes. Het was een reis van 3 uur. In Serengeti aangekomen de eerste dieren gespot. Echt zo gaaf…vele dieren gezien! Enthousiast als jonge kinderen genoten we van al het moois we zagen. In een auto met het dak omhoog konden we alles goed bekijken. Als een ras-toerist met camera in de hand en verrekijker om de nek haha! Oh, en vergeet de kaki-gekleurde kleding niet…! Tegen de avond gingen naar onze camping. Een campsite midden in Serengeti. Ja, je begrijpt het goed: dit is zonder omheining. Gewoon gezellig tussen de wilde dieren. Ons tentje opgezet en slapen maar. Snachts hoor je de hyenas en de leeuwen. Sommige komen op bezoek. Opzoek naar wat resten eten. Niet verstandig om eten in je tentje te hebben en plassen kon je maar beter in je tent doen (ja, een aantal plasjes gedaan in de fles…). Savonds een prachtige zonsondergang. Snacht een sterrenhemel. Smorgens een prachtige zonsopgang.
Om 5.30 gaat weer de wekker. Het is tijd voor een early morning drive op de 3e dag. In de vroege morgen en de late middag zijn de dieren het actiefst en heb je grotere kans dat je ze zult zien. Goh, wat een mazzel weer…alle dieren lieten zich ook vandaag weer aan ons zien. Zelfs de chitta en de luipaard! Een kleine kans dat je die ziet. We moeten de prachtige vogels ook niet vergeten…echt zo mooi. Bekijk de fotos maar goed. Rond lunchtijd was het weer tijd terug te gaan naar de camp-side, ons tentje weer in te pakken, en opweg te gaan naar Ngorongoro. Weer paar uurtjes rijden. We reden direct naar de nieuwe camp-side waar we zouden verblijven. Onze kok is al begonnen met koken. Iedere kok bemachtigd zijn eigen plekkie in de keuken. Vanaf ons tentje prachtig uitzicht over Ngorongoro-crater. De crater is 3,6 miljoen jaar oud en 265 km2 groot (18km bij 25km). Het is een paradijs voor vele dieren, het hele jaar door. Je zult er alleen geen giraffen en weinig olifanten vinden, omdat er bijna geen bomen en planten staan om te eten. Het is meer het land van de grazers.
Ook dag 4 begint weer vroeg om 6 uur. Het is nog mistig in de morgen en erg koud. Langzaam rijden we vanaf de craterring omlaag naar de crater-vlakte. Enkele zonnestralen doorboren de wolkendeken en belichten de vlakte. Ook daar weer vele dieren gezien, met name vele giraffen en gnoe’s (wildbeasts). In het laatste uurtje wensten we nog de neushoorn te zien….en ja hoor…wie zit daar tussen het hoge gras…? De neushoorn met een jong! En toen was de BIG-FIVE voltooid. We hebben ze alle vijf gezien: de olifant, leeuw, buffel, neushoorn, en luipaard! Andere dieren die we gezien hebben: giraffen, prachtige vogels met felle kleuren, zwijnen, wildbeasts, gazellen, impalas, hyenas, jakhalzen, crocodil, zebras, waterbuck, struisvogels, kamelen, chittas…echt alles!!!!
De laatste dag (dag 5) doorgebracht in het dorpje Mto wa Mbu (‘meer van de muggen’). Daar een cultural-tour gedaan om het échte leven in Tanzania te zien, hun manier van leven en overleven. Voor mij vele dingen al wel bekend, maar toch interessant om nu echt te horen hoe het zit. Onbeantwoorde vragen kregen nu hun antwoord. Het was een wandeling door bananenplantages (ooit wel eens van rode bananen gehoord??), rijstvelden, locale bananenbier brouwerij, locale markt en schooltje. Eind van de middag zat het er toch echt op, we reden terug naar ons hotel in Moshi. De volgende dag een rustige dag gehad en nagenoten van onze kilimanjaro ervaring en de geslaagde safari. De tijd is voorbij gevlogen, maar we hebben ontzettend genoten van elke minuut!

Op 28 augustus mijn laatste diner gehad met mijn tanzaniaanse familie. Ze hadden meer mensen uitgenodigd en ontzettend veel eten gemaakt. Met zijn allen eten op het kleed. Nagenieten van al onze belevingen samen en pratend over de tijd die nog komen zal. Het werd afgesloten met een gebed, in kiswahili dat wel, maar ik voelde dat het goed was. Alles is goed geweest: mijn stage in Ruangwa en Lindi, de sponsoractie voor stichting Afyalimu, prachtige gebieden gezien, ontmoetingen met mensen die ik nooit zal vergeten, de beklimming van de kilimanjaro, en de geslaagde safari! Ik bedank iedereen voor zijn aanmoedigende woorden, leuke berichtjes om deze site, lieve mailtjes, en niet de vergeten de bijdragen voor de stichting Afyalimu! 750 euro! Als je het leuk vindt, kijk dan zo af en toe even op www.afyalimu.nl wat er met het geld wordt gedaan.

Een lieve groet aan iedereen en tot gauw hier in Nederland!

Liefs, Suus.

Voor meer info over de kili kijk op de site www.expeditiekilimanjaro.nl (de organisatie waar wij geboekt hebben) Bekijk daar ook de video over de kili (7 minuutjes)!